Όλοι μας, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, έχουμε πληγωθεί. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που έπαθαν σοβαρή ζημιά ή και μόνιμη αναπηρία από γεγονότα και καταστάσεις, έξω από τη δική τους θέληση, με αποτέλεσμα να βιώνουν ένα σοβαρό ψυχικό τραύμα. Οι πιο συνηθισμένες περιπτώσεις είναι εκείνοι που έχουν πληγωθεί λόγω κάποιας αδικίας σε βάρος τους, προσβολής της προσωπικότητας τους ή, ακόμη, από απιστία και προδοσία, ιδιαίτερα όταν αυτή προέρχεται από στενούς φίλους, συγγενείς, μακροχρόνιους δεσμούς. Όλα αυτά αφήνουν πίσω τους βαθιές πληγές, που είτε άμεσα είτε έμμεσα επηρεάζουν τη ζωή τους.
Πράγματι, για μεγάλο μερίδιο ανθρώπων, οι πληγές του παρελθόντος αποτελούν μόνιμο και σοβαρό πρόβλημα για το παρόν. Η πικρία που έχει φωλιάσει μέσα τους και η αγανάκτηση που φουντώνει με την σκέψη του δυσάρεστου γεγονότος, γεμίζει την καρδιά τους με μίσος για όσους τους πλήγωσαν. Το μίσος, μοιραία, οδηγεί στην εκδίκηση, η οποία σε καμία περίπτωση δε συνιστά λύση. Άλλωστε, είναι ανεπίτρεπτο να αφήνουμε την αδικία που βιώσαμε ή τα λάθη που οι ίδιοι κάναμε στο παρελθόν να επηρεάζουν τη διάθεση μας στο παρόν. Απαιτείται, επομένως, να βρούμε τον τρόπο, αλλά και τη δύναμη, να ελευθερωθούμε από τα δεσμά των αρνητικών συναισθημάτων και να δημιουργήσουμε μια νέα κατάσταση, που θα οδηγήσει στη θεραπεία των πληγών, σε μια καινούρια ζωή, απαλλαγμένη από τη μιζέρια. Πως, όμως, μπορεί να συμβεί αυτό; Μόνο με τη συγχώρεση.
Ο δρόμος της συγχώρεσης έχει πολλά εμπόδια. Το βασικότερο από αυτά είναι η αίσθηση πως, όταν συγχωρούμε, είναι σαν να παραβλέπουμε τη συμπεριφορά που μας πλήγωσε. Ωστόσο, η συγχώρεση κάποιου δεν ταυτίζεται με την θέση: «δεν πειράζει που με πλήγωσες». Αντιθέτως, έχει την έννοια πως για το δικό μας καλό, αφήνουμε την πληγή να γιατρευτεί, συνειδητοποιώντας πως η εμμονή σε μνησικακίες μας εξωθεί στη δυστυχία. Συγχώρεση δεν σημαίνει ότι αφήνουμε τους άλλους να μας «πατάνε». Όταν συγχωρούμε αυτούς που μας πλήγωσαν, θυμόμαστε ότι και αυτοί είναι κάτι παραπάνω από τα λάθη τους. Είναι άνθρωποι, που έκαναν λάθη και έχουν πληγωθεί και αυτοί όπως και εμείς.
Το πρώτο βήμα στη συγχώρεση είναι δούμε ξανά στους άλλους την ανθρώπινή τους υπόσταση. Κάνουν λάθη, κάποιες στιγμές είναι αδύναμοι, αναίσθητοι, συγχυσμένοι και πονούν. Είναι ατελείς, εύθραυστοι, συναισθηματικά ελλιπείς και έχουν ανάγκες. Με άλλα λόγια, είναι ακριβώς όπως εμείς. Είναι ψυχές σε ένα ταξίδι όλο σκαμπανεβάσματα. Από τη στιγμή που θα αναγνωρίσουμε το παραπάνω, τότε μπορούμε να αρχίσουμε να τους συγχωρούμε, συνειδητοποιώντας το δικό μας θυμό.
Αποδεσμεύοντας όλη την εγκλωβισμένη ενέργεια που έχουμε συσσωρεύσει, ίσως μπορέσουμε να δούμε όλη τη θλίψη, τον πόνο, το μίσος και το τραύμα που υπολανθάνουν πίσω από το θυμό. Όταν συμβαίνει αυτό, πρέπει να αφήσουμε τον εαυτό μας να βιώσει όλα αυτά τα συναισθήματα.
Στη συνέχεια, έπεται το πιο δύσκολο στάδιο: να επιτρέψουμε σε αυτά τα συναισθήματα να φύγουν. Η συγχώρεση δεν αφορά στους ανθρώπους που μας πλήγωσαν. ‘Ο,τι έπραξαν, ήταν κάτι που, επί της ουσίας, ήταν περισσότερο συνυφασμένο με εκείνους, τον δικό τους κόσμο, τα δικά τους προβλήματα και όχι με εμάς τους ίδιους. Εάν, λοιπόν, καταφέρουμε να τους απαγκιστρώσουμε από το θυμό μας, εμείς οι ίδιοι, πρωτίστως, θα επανακτήσουμε την ελευθερία μας. Συγχωρούμε για να θεραπεύουμε τον εαυτό μας. Η συμπεριφορά ενός τρίτου είναι απλά ένας τρόπος φέρεσθαι. Για αυτόν τον λόγο, δεν είναι ανάγκη να συγχωρήσουμε τη συμπεριφορά, αλλά μόνο το πρόσωπο.
Με τη συγχώρεση ανακτάμε τη δύναμη μας να ζούμε και να ευημερούμε, πέρα από τα συμβάντα που μας πλήγωσαν και μας δυσαρέστησαν. Όταν ζούμε με τις πληγές μας, μένουμε αιώνια θύματά τους. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μένουμε μόνιμα πληγωμένοι από οτιδήποτε ή οποιονδήποτε. Η συνειδητοποίηση αυτή κρύβει μεγάλη δύναμη.
Το έργο της συγχώρεσης, όσο κι αν θέλουμε να το υπηρετούμε, είναι ένα έργο δύσκολο, που εύκολα μας πτοεί και μας αποκαρδιώνει. Η ανθρώπινη φύση μας, πολλές φορές, δε μας επιτρέπει να συγχωρούμε απόλυτα τους πάντες για το καθετί. Ωστόσο, είναι καλό να έχουμε κατά νου ότι η συγχώρεση μας βοηθά να διατηρούμε γαληνεμένοι την επαφή μας με την αγάπη. Η μόνη μας υποχρέωση είναι να προσπαθούμε να ανοίξουμε και πάλι τις καρδιές μας.